Wielu opiekunów nie ma pojęcia, jak reagować gdy pies ma zaparcia. Choć to stosunkowo częsty problem u czworonogów, znacznie rzadziej się o nim mówi. Jak rozpoznać, że pies ma zatwardzenie? Jakie są potencjalne przyczyny problemów z zaparciami? I przede wszystkim - jak radzić sobie z tym domowymi sposobami oraz kiedy należy bezwzględnie udać się do lekarza?
Z tego artykułu dowiesz się:
- Jak rozpoznać, że Twój pies ma zatwardzenie i na co zwracać uwagę.
- Jakie są najczęstsze przyczyny zaparć u psów – od diety po schorzenia neurologiczne i ortopedyczne.
- W jaki sposób odwodnienie i brak błonnika wpływają na wypróżnianie czworonoga.
- Jakie objawy towarzyszą poważniejszym przypadkom zaparć i kiedy należy niezwłocznie udać się do weterynarza.
- Jak radzić sobie z łagodnymi zaparciami domowymi sposobami – co podać psu i jak go wesprzeć.
- Kiedy zaparcia mogą sygnalizować poważniejsze problemy, takie jak przerost prostaty czy niedrożność jelit.
- Jak aktywność fizyczna wpływa na pracę jelit i dlaczego ruch to ważna część profilaktyki.
Zatwardzenie u psów - przyczyny
Zaparcia u psa to dość częsty problem, który może mieć wiele źródeł – od błahych po bardzo poważne. Mamy z nimi do czynienia wówczas, gdy pies ma problem z prawidłowym wypróżnieniem. Jakie są najczęstsze przyczyny zaparć u psów?
Niewłaściwa dieta i odwodnienie
Jednym z najczęstszych powodów zaparć jest zbyt mała ilość błonnika w diecie lub odwodnienie organizmu. Dzieje się tak często, gdy podstawą diety czworonoga jest wyłącznie sucha karma, a zwierzak sam z siebie niechętnie pije lub nie ma stałego dostępu do wody. Gdy pies pije zbyt mało, masa kałowa w jelitach robi się twarda i trudna do wydalenia. Zaparcia zdarzają się również czasem u psów na diecie BARF, które nie mają w jadłospisie wystarczającej ilości warzyw, a także u zwierząt spożywających zbyt dużą ilość posiłków kostnych.
Brak ruchu i otyłość
Niska aktywność fizyczna oraz otyłość wpływają negatywnie na pracę jelit. U psów z bardzo niewielką aktywnością fizyczną, szczególnie starszych i z nadwagą perystaltyka jelit zwalnia, co sprzyja zaparciom. U niektórych psów istnieje konieczność zapewnienia dużej ilości swobodnych spacerów, by uniknąć problemów z zaparciami.
Dolegliwości neurologiczne i ortopedyczne
Wiele psów cierpiących na rozmaite schorzenia neuroligiczne lub ortopedyczne może cierpieć na zaparcia. Ból stawów, a zwłaszcza problemy i napięcia w okolicy kręgosłupa mogą powodować dyskomfort w momencie przyjmowania pozycji do wypróżnienia. To prowadzi do kompensacji i unikania prawidłowej pozycji przy załatwianiu potrzeb, co z kolei skutkuje zatrzymaniem kału i zaparciami.
Niedrożność przewodu pokarmowego
Zdarza się, że przyczyną zaparć jest ciało obce w przewodzie pokarmowym. Niektóre psy mają skłonność do zjadania przedmiotów takich jak kamienie, kawałki tekstyliów, fragmenty zabawek czy folie, które mogą utknąć w jelitach i spowodować zarówno zaparcia, jak i niedrożność – sytuację potencjalnie zagrażającą życiu. Co ważne, do niedrożności może dojść nawet kilka miesięcy po połknięciu przedmiotu, dlatego zawsze warto zachować czujność.
Inne problemy zdrowotne
Często przyczyną zaparć u niekastrowanych samców bywają problemy związane z przerostem prostaty. Prawidłowe oddawanie kału utrudniać będą również zatkane gruczoły okołoodbytowe czy stany zapalne w okolicach odbytu lub końcowego odcinka przewodu pokarmowego. Za zatwardzenie odpowiadać mogą również niektóre leki spowalniające perystaltykę jelit.
Zatwardzenie u psa - objawy
Zatwardzenie u psa nie zawsze da się wyłapać od razu. Najbardziej typowy sygnał to brak wypróżnienia przez więcej niż 24–48 godzin lub znaczne trudności przy próbie oddania kału. Pies może przyjmować pozycję do defekacji wielokrotnie, bez żadnego efektu, lub wydalać jedynie małe, twarde kulki. Często towarzyszy temu dyskomfort, napięcie brzucha, niepokój, popiskiwanie, a nawet brak apetytu i ospałość. Przy zaparciach u psa często pojawia się saneczkowanie, które wiąże się z dyskomfortem odczuwanym przez psa w okolicach odbytu.
W przypadku dłużej utrzymujących się zaparć może pojawić się również wymiotowanie lub oznaki bólu przy dotykaniu brzucha. Takie objawy to sygnał, że warto jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem.
Zatwardzenie u psa - kiedy warto zgłosić się do lekarza?
Do lekarza weterynarii warto zgłosić się zawsze, gdy zaparcia trwają dłużej niż 48 godzin lub gdy pies wykazuje inne niepokojące objawy, takie jak apatia, brak apetytu, wymioty, napięty brzuch, ból przy dotykaniu. Niepokój powinno budzić także zatwardzenie u szczeniaka, które zwykle wymaga interwencji znacznie szybciej.
Zobacz również: Jak powinna wyglądać prawidłowa dieta szczeniąt?
Sygnałem alarmowym jest także sytuacja, w której pies próbuje się załatwić, ale wydzielina jest tylko śluzowa lub z domieszką krwi. Zaparcia nawracające, szczególnie u starszych psów, mogą świadczyć o poważniejszych schorzeniach, np. problemach z prostatą, odbytem czy jelitami. W takich przypadkach konieczna jest dogłębna diagnostyka i prawidłowe leczenie przyczynowe.
Domowe sposoby na zatwardzenie u psa i profilaktyka
W łagodnych przypadkach zaparć, gdy pies jest w dobrej kondycji ogólnej i nie występują inne objawy, można działać domowymi sposobami. Ważne jest przede wszystkim prawidłowe nawodnienie - stały dostęp do świeżej wody to absolutna podstawa, a jeśli pies nie chce pić, warto zadbać o dosmaczenie wody np. odrobiną bulionu.
Dobrym wsparciem jest także lekkostrawna dieta bogata w błonnik – np. gotowane warzywa, niewielka ilość otrębów czy siemię lniane podawane w formie kisielu. O tym, jakie warzywa może jeść pies, przeczytasz w artykule: Czy warzywa powinny znaleźć się w diecie naszego psa?. Warto zadbać również o odpowiednią aktywność fizyczną. Ruch w naturalny sposób przyspiesza perystaltykę jelit – regularne spacery i zabawy wspierają pracę przewodu pokarmowego i zapobiegają zaleganiu treści pokarmowej w jelitach. W przypadku psów starszych lub mało aktywnych należy zadbać o codzienną dawkę ruchu, dostosowaną do ich możliwości.
W przypadku psów, które mają tendencję do zaparć, warto regularnie kontrolować stan gruczołów okołoodbytowych i dbać o zdrowie prostaty u starszych samców.
